কোন ডাঙৰ, ঈশ্বৰ নে পিতৃ-মাতৃ? সঁচা হৃদয়ৰ কোন?
( অপূৰ্ব দাস )
এই পৃথিৱীৰ প্ৰতিজন ব্যক্তিয়ে কোনোবা নহয় কোনোবা সময়ত এই প্ৰশ্নৰ সন্মুখীন হয় - “কোন ডাঙৰ, ঈশ্বৰ নে পিতৃ-মাতৃ?” এই প্ৰশ্নটো কেৱল যুক্তিৰ কথা নহয়, ই জীৱনৰ সত্য, আৱেগ আৰু অভিজ্ঞতাৰ সৈতে জড়িত। এফালে ঈশ্বৰক সৰ্বশক্তিমান, সৰ্বজ্ঞানী আৰু সৰ্বব্যাপী বুলি গণ্য কৰা হয় যদিও আনফালে পিতৃ-মাতৃক পৃথিৱীত ঈশ্বৰৰ ৰূপ বুলি কোৱা হয়। কিন্তু যেতিয়া আমি ব্যৱহাৰিক জীৱনত প্ৰৱেশ কৰো তেতিয়া বহুতো উদাহৰণ পোহৰলৈ আহে যিয়ে এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ সলনি কৰে।
🙏 পিতৃ-মাতৃ: পৃথিৱীত সঁচা ভগৱান
সন্তান জন্ম হ’লে তেওঁ ভগৱানক চিনি নাপায়, পূজাও নকৰে। তেওঁ কেৱল পিতৃ-মাতৃৰ কোলাত ডাঙৰ হয়, মাতৃ-পিতৃৰ স্পৰ্শত নিৰাপদ অনুভৱ কৰে আৰু তেওঁলোকৰ যত্নত ডাঙৰ হয়। শিশুটিয়ে কান্দিলে মাকে সাৱটি ধৰি শান্ত কৰে, দেউতাকে দিনে নিশাই কষ্ট কৰে তাৰ বাবে। শিশুৰ অসুখ হ’লে পিতৃ-মাতৃয়ে গোটেই ৰাতি সজাগ হৈ থাকে, সন্তানক সুস্থ কৰি তুলিবলৈ সকলো চেষ্টা কৰে।
এই সকলোবোৰ কোনো আশা নকৰাকৈয়ে কৰা হয় – বিনিময়ত আশীৰ্বাদ বা পূজাও নহয়।
◽ঈশ্বৰ: বিশ্বাসৰ প্ৰতীক
আমি ঈশ্বৰক দেখা নাপাওঁ, কিন্তু আমি তেওঁক বিশ্বাস কৰোঁ। তেওঁৰ মূৰ্তি, ছবি বা কোনো অদৃশ্য শক্তিৰ ৰূপত আমাৰ ভক্তিৰ কেন্দ্ৰবিন্দু। আমি তেওঁক প্ৰাৰ্থনা কৰোঁ, কিবা এটা বিচাৰো আৰু আশা কৰোঁ যে তেওঁ আমাক সহায় কৰিব। কিন্তু সঁচাকৈয়ে তেওঁ আমাক প্ৰত্যক্ষভাৱে সহায় কৰেনে?
যেতিয়া কোনো ব্যক্তি বিপদত পৰে – অসুস্থতা, আৰ্থিক সংকট বা মানসিক সমস্যা হয় – তেতিয়া পিতৃ-মাতৃ, পৰিয়াল বা বন্ধু-বান্ধৱীয়েই প্ৰথমে আগবাঢ়ি আহে। ভগৱানক স্মৰণ কৰা হয়, কিন্তু ভগৱানে কেতিয়াবা নিজে আহি আপোনাৰ বেমাৰ ভাল কৰেনে? তেওঁ কেতিয়াবা আপোনাক টকা দিছেনে বা ভোক লাগিলে খাদ্য দিছে নেকি? নহয় শেষত এই কামটো মানুহেই কৰে। অৰ্থাৎ ঈশ্বৰ হৈছে মাতৃ-পিতৃ আৰু আপোনজন।
◽ভগৱানে কিয় নিদিয়ে, তেওঁৰতো সকলো আছে?
বহুতে কয়, “ভগৱান সকলোৰে প্ৰতি দয়ালু। তেওঁ সকলোৰে প্ৰাৰ্থনা শুনে।” কিন্তু এই কথা সম্পূর্ণ সঁচা হ’লে পৃথিৱীৰ কোনো লোক ভোকত মৰি নাথাকিলহেঁতেন, কোনো শিশুৱে ৰাস্তাত শুই নাথাকিলহেঁতেন, চিকিৎসাৰ অভাৱত কোনো দুখীয়াৰ মৃত্যু নহ’লহেঁতেন৷
ঈশ্বৰক সকলো বস্তুৰ দাতা বুলি গণ্য কৰা হয়, তথাপিও ভক্তই যেতিয়া তেওঁৰ পৰা সম্পূৰ্ণ ভক্তিৰে কিবা এটা বিচাৰে তেতিয়া তেওঁ নিদিয়ে। আনহাতে পিতৃ-মাতৃ যদি সক্ষম হয় তেন্তে নিজৰ সামৰ্থ্যতকৈ অধিক কাম কৰিও সন্তানৰ দাবী পূৰণ কৰে।
গতিকে ঈশ্বৰ অক্ষম নেকি? নে তেওঁ আমাক পৰীক্ষা কৰে নেকি? কিন্তু প্ৰশ্ন হ’ল, প্ৰকৃত হৃদয়ৰ মানুহ কোন – নিঃচৰ্তভাৱে মাতৃ-পিতৃ আৰু ভাল আপোনজনেই হৈছে ভগৱান।
◽মূর্তি পূজা আৰু কষ্টৰ সত্য
বহু সময়ত আমি ভাবো যে ঈশ্বৰক পূজা কৰিলে, তেওঁৰ ছবিৰ সন্মুখত ধূপ-দ্বীপ জ্বলালে আমি ফল পাম। কিন্তু বাস্তৱতা হ’ল কঠোৰ পৰিশ্ৰম অবিহনে একোৱেই সম্ভৱ নহয়। খেতিয়কে যদি পথাৰত কঠোৰ পৰিশ্ৰম নকৰে আৰু কেৱল মন্দিৰত বহি থাকে, তেন্তে তেওঁ খাদ্য শস্য পাবনে? কোনো ছাত্ৰই যদি পঢ়া-শুনা এৰি ঈশ্বৰৰ নাম জপ কৰে তেন্তে পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হ’বনে?
তথাপিও যেতিয়া আমি কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ দ্বাৰা সফল হওঁ, তেতিয়া আমি ইয়াক ঈশ্বৰৰ পৰা পোৱা আশীৰ্বাদ বুলি গণ্য কৰোঁ, আনহাতে সত্যটো হ’ল যে ই আমাৰ কঠোৰ পৰিশ্ৰম, পিতৃ-মাতৃৰ ত্যাগ আৰু নিজৰ প্ৰচেষ্টাৰ ফল।
◽মানুহে মানুহক সহায় কৰে
এই পৃথিৱীত যেতিয়া সংকট হয় – বানপানী, ভূমিকম্প, মহামাৰীৰ দৰে – তেতিয়া ঈশ্বৰ নহয় মানুহহে আগবাঢ়ি আহে। চিকিৎসক, নাৰ্ছ, আৰক্ষী, স্বেচ্ছাসেৱক, সাধাৰণ নাগৰিকে সহায় কৰে। কাৰোবাৰ ভোকত থাকিলে আকাশৰ পৰা সৰি পৰা থাল নহয়, খাদ্য দিয়া মানুহজনহে।
ইয়াৰ দ্বাৰা প্ৰমাণিত হয় যে মানৱতা সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ ধৰ্ম। প্ৰতিজন ব্যক্তিয়ে যদি ইজনে সিজনক সহায় কৰে তেন্তে পৃথিৱীত দৰিদ্ৰতাও নাথাকিব, দুখো নাথাকিব। ভগৱানক নহ'য়, ভাল মানুহক পূজা কৰক।
◽সঁচা হৃদয়ৰ মানুহ: পিতৃ-মাতৃ আৰু ভাল বন্ধু
মাক-দেউতাকে একো নোকোৱাকৈয়ে আপোনাৰ প্ৰয়োজনীয়তা বুজি পায়, আপোনাৰ দুখবোৰক নিজৰ বুলি গণ্য কৰে, আৰু আপোনাৰ অলপ সুখত আনন্দ কৰে।
ঠিক তেনেদৰে এজন প্ৰকৃত বন্ধুৱে কেতিয়াও স্বাৰ্থৰ সন্ধান নকৰে। তেওঁ সহায় কৰে, সমৰ্থন কৰে আৰু কেতিয়াবা ঈশ্বৰে নকৰা কামকো কৰে।
আমাৰ জীৱনত ঈশ্বৰৰ ভূমিকা এটা বিশ্বাসৰ দৰে। তেওঁ বিশ্বাস, প্ৰেৰণা আৰু মানসিক শান্তিৰ উৎস হ’ব পাৰে। কিন্তু ব্যৱহাৰিক সহায়, ত্যাগ, মৰম আৰু প্ৰকৃত উদাৰতাৰ কথা আহিলে পিতৃ-মাতৃ আৰু ভাল বন্ধু জনেই আগৰণুৱা।
সেইবাবেই কোৱা হৈছে -
"ঈশ্বৰে আমাক সকলোকে সৃষ্টি কৰিলে, কিন্তু ঈশ্বৰে পিতৃ-মাতৃক নিজৰ ৰূপ দিলে আৰু তেওঁলোকক পৃথিৱীলৈ পঠিয়াই দিলে।" আৰু এই কাৰণেই পিতৃ-মাতৃ প্ৰকৃত হৃদয়ৰ মানুহ, যাৰ স্থান ঈশ্বৰতকৈও উচ্চ।
• জন্মৰ পৰা ডাঙৰ হোৱালৈকে প্ৰতিটো মুহূৰ্ততে পিতৃ-মাতৃ আমাৰ লগত থাকে।
• ঈশ্বৰক কেতিয়াও প্ৰত্যক্ষভাৱে সহায় কৰা দেখা পোৱা নাই।
• পূজাৰ দ্বাৰা নহয়, কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ দ্বাৰাহে ফলাফল পায়।
• বিপদৰ সময়ত মানুহে মানুহকহে সহায় কৰে।
• পিতৃ-মাতৃ আৰু ভাল বন্ধু প্ৰকৃত হৃদয়ৰ মানুহ আৰু ভগৱানতকৈ শ্ৰেষ্ঠ।
